روز نوشت های یک روانشناس :
پدری میان سال و مادری که به نظر چند سال از همسر خود کوچک تر بود.
بحث اصلی و شکایت اصلی بر سر رفتار های پرخاشگرانه ی نوجوان 15 ساله بود.میگفتند ذلیل مان کرده از بس پای گوشی و ایکس باکس است و درس هم که تعطیل!
سوال کردم که ارتباطش با دیگران چگونه است و چه قدر دوست صمیمی دارد!؟
دیدم مثل این که معجزه ای رخ داده باشد برق از سه فازشان پرید و با سرعتی باور نکردنی از گفتن کلمات گفتند بچه ی ما خانگی است! خدا رو شکر بیرون نمیرود و دوستی ندارد. از بچگی همین جور خانگی پرورش ش دادیم.
اوضاع جامعه را که میبینید همان بهتر که در خانه پای ایکس باکس باشد تا دور رفیق!
گفتم این نوع منزوی کردن بچه ممکن است روی تعاملات اجتماعی او در بزرگسالی تاثیر بگذارد. شاید علت استفاده ی ببیش از حد از گوشی و ایکس باکس همین باشد که رفیق ندارد و بویی از تفریح در زندگی نبرده اند.
گفتم این که میگویید بچه مان خانگی است یعنی شما تربیت ش را در گلخانه انجام داده اید اما فرزند شما 3 سال دیگر از گلخانه. ی شما میزند بیرون میخواهد دانشگاه برود. باید کنار همکلاسی ها هم اتاقی ها اساتید و یک شهر جدید بسازد شما او را برای یک چنین زندگی اماده کرده اید!؟
شما گویا فقط همین 3.4 روز الان را دیده اید.
این پسر قرار است برای خودش زندگی اداره کند و فردا روز پدر شود ایا برای ان روز فکری کرده اید!؟
دیدم حسابی در خودشان رفته اند و گفتند خب چه باید کنیم؟
بحث را ادامه دادیم و گفتم باید به فرزندتان به چشم انسانی نگاه کنید که قرار است در جامعه زندگی کند نه در خانه!نگاه ما به تربیت باید ساخت انسانی باشد که بار مشکلات و حوادث را به دوش میکشد و زیر بار انها قوی تز میشود ساخت درخت ستبری که در مقابل باد ها مقاوم است نه ساخت شاخه درختی که با محافظت در گلخانه یه لحظه هم مقابل باد دوام نیاورد.
